Πώς θα αυξήσω το πλάτος του κύριου τμήματος του Blog μου;

Αυτή την ερώτηση μου έκανε ένας πολύ αγαπητός φίλος.
Κάτω από το μενού Διάταξη, στο τμήμα επεξεργασία ΗΤΜL, μέσα σε αυτό το χάος κώδικα αναζήτησε την λέξη width. (πάτα control F και γράψε width).
Βάλε 730 στο τμήμα
 #main {
         width:730px;

βάλε 150 στο τμήμα
#sidebar {
  width:150px;
 
σε όλα τα άλλα width βάλε 1000.
αποθήκευσε.
 
καλή επιτυχία.

Μετά την Φωτιά η Ζωή ξαναγεννιέται

Ένα μήνα και κάτι μετά την φωτιά του Αυγούστου, πολλά δέντρα είναι ακόμη μαύρα, με καψαλισμένα φύλλα, αλλά αρκετά αρχίζουν να ξαναζούν. Δείτε το πλατανάκι στην φωτογραφία. Όλα τα φύλλα του είχαν μαραθεί, αλλά σιγά-σιγά βγάζει καινούργια. Πίσω του οι ελιές αργούν. Κι όμως δειλά-δειλά, μια εδώ μια εκεί ξεπετάγεται ένα πράσινο φυλλαράκι, σημάδι ζωής, σαν το φρέσκο κλαδί ελιάς που έφερε το περιστέρι στον Νώε.

Μερικά οπωροφόρα έβγαλαν όχι μόνο φύλλα αλλά και λίγα λουλούδια, Σεπτέμβρη μήνα!

Κλαδεύουμε, καθαρίζουμε και ελπίζουμε.

Ελπίζουμε, μέχρι νάρθουν καλύτερες μέρες, να διατηρήσουμε ό,τι έχουμε και να φυλάξουμε την φωτιά μόνο για το τζάκι.

Ευχαριστώ όσους βοήθησαν και όσους ενδιαφέρονται και ρωτούν.

Φωτιές και Φιλίες

Όταν πέρσι τον Ιούλιο έγραφα για την Ελένη στις φλόγες (μια αληθινή ιστορία) , δεν φανταζόμουν ότι φέτος θα την ζούσα προσωπικά, εκτός από το τραγικό τέλος ευτυχώς.


Όλα ξεκίνησαν το βράδυ της Παρασκευής, 21 Αυγούστου 2009. Στο Γραμματικό είχαν γιορτή. Ξαφνικά άρχισαν και φωταψίες. Κάποιος αποφάσισε ότι οι ζωές μας ήταν πολύ ανιαρές και πέταξε ένα σπίρτο (ή κάτι άλλο) πάνω σε μερικά ξερόχορτα κάπου εκεί, σε μια πλαγιά στο Γραμματικό. Τώρα θες η γιορτή, θες η άποψη ότι δεν βαριέσαι την σβήνουμε αύριο, το επόμενο πρωί μας βρήκε με μια αρκετά δυνατή φωτιά και πιο δυνατούς ανέμους.

Στις δέκα και μισή το πρωί του Σαββάτου πήγαμε στην Νέα Μάκρη να δούμε την θεία μου, όταν ο Σκάι (νάναι καλά) μας πληροφόρησε πως η φωτιά πλησιάζει στην κορυφογραμμή του λόφου, προς Μαραθώνα. Όπως κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο, έτσι ξαναμπήκαμε μέσα και γραμμή για το σπίτι.

Στο βάθος της Μαραθώνος φαινόταν καπνός, αλλά τίποτα το ανησυχητικό. Τέτοια έχουμε δει αρκετά τα τελευταία χρόνια στην Αττική. Στις έντεκα είμαστε στο σπίτι και καλού κακού πήραμε ένα-δυό πράγματα και στηθήκαμε να παρακολουθούμε την φωτιά. Δεν μας απογοήτευσε. Φάνηκε στην κορυφή του λόφου πίσω από τους καπνούς. Ήταν περίπου έντεκα και μισή το πρωί. Είχαν βγει και οι γείτονες έξω. Η περιοχή μας είναι λίγο έξω από τον Μαραθώνα, γεμάτη από αιωνόβια πλατάνια, ελιές και πράσινο, πολύ πράσινο. Τα σπίτια πολύ λίγα.

Σε λιγότερο από ένα τέταρτο, η φωτιά έπαψε να μας κοιτάζει από την κορυφή του λόφου και είπε να συνάψει στενότερες σχέσεις μαζί μας. Καθώς κατηφόριζε προς συνάντησή μας όλοι πήραμε τα αυτοκίνητα και κατεβήκαμε μερικές εκατοντάδες μέτρα προς το χωριό. Σταθήκαμε και περιμέναμε. Είναι αξιοθαύμαστο πως σε τέτοιες στιγμές πιάνεις κουβέντα φιλοσοφική με τους γείτονές σου, όταν σε καθημερινή βάση δεν βρίσκεις καιρό ούτε για μια καλημέρα.

-Λέτε να προχωρήσει η φωτιά προς τα εδώ; Τι θα κάνουμε;

-Δεν βαριέστε. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Τίποτα δεν φέραμε όταν γεννηθήκαμε, τίποτα δεν θα πάρουμε μαζί μας.

-Ας μας βοηθήσει ο Θεός γιατί δεν ξέρουμε αν θα μπορέσουν οι πυροσβέστες. κλπ. κλπ.

Ο ένας γείτονας, πιο προνοητικός απ’όλους ετοίμασε τα λάστιχα, έβαλε μπροστά το αλυσοπρίονο και άρχισε να κόβει κάτι κλαδιά ελιάς που ακούμπαγαν στην μάντρα του.

Πόση ώρα πέρασε; Πέντε δέκα λεπτά; Η φωτιά επιθύμησε πιο θερμές σχέσεις μαζί μας. Εμείς προτιμήσαμε να μπούμε στα αυτοκίνητα και να πάμε λίγο πιο κάτω. Ο καπνός γινόταν όλο και πιο πυκνός. Άρχισαν τα τηλέφωνα.

-Πού είστε; Τι γίνεται;

Ο καθένας μιλούσε με συγγενείς και φίλους. Πυροσβεστικά, εναέρια ή επίγεια δεν φαινόντουσαν. Ένα περιπολικό, δυό τρεις μηχανές με άντρες της τροχαίας που μας έλεγαν να πάμε πιο κάτω. Αυτό ήταν όλο. Δώδεκα η ώρα, δωδεκάμιση, μία. Φήμες ακουγόντουσαν.

-Ο ναός πήρε φωτιά. Το διπλανό σπίτι καίγεται.

-Το δικό μου, το δικό μου τι γίνεται;

Αγωνιώδεις ερωτήσεις που δεν έβρισκαν απάντηση. Οι φλόγες ούρλιαζαν όλο και πιο δυνατά το εφιαλτικό τραγούδι τους, ο καπνός έπνιγε τον λαιμό και τα όνειρά μας . Τώρα πέρναγαν και κάποια πυροσβεστικά ελικόπτερα από πάνω μας αλλά όχι για εμάς. Πήγαιναν στο Γραμματικό.

Επιτέλους η φωτιά πέρασε από το δάσος με τα πλατάνια και ανηφόρησε προς τα νότια, σ’ένα βραχώδη λόφο. Το τηλέφωνο κτύπησε άλλη μια φορά. Ο γείτονας με τα λάστιχα και το αλυσοπρίονο, πούχε μείνει στο σπίτι του μαζί με φίλους, για να το προστατέψει, μας ενημέρωσε ότι η φωτιά είχε περάσει και να πάμε να σβήσουμε κάτι μικροεστίες. Νάσαι καλά Κώστα. Άλλη πληροφόρηση δεν είχαμε, μια και πυροσβεστική δεν φάνηκε, παρά ένα δυο αυτοκίνητα του δήμου, που ήρθαν απλώς να γεμίσουν νερό από την πηγή και εξαφανίστηκαν προς άγνωστη κατεύθυνση.

Στο αυτοκίνητο και ολοταχώς στο σπίτι. Τι θα αντικρίζαμε;

Δεξιά και αριστερά όλα καμένα. Που πήγαν τα αιωνόβια πλατάνια; Σε μια ώρα πώς ακυρώθηκε δεκάδων χρόνων προσπάθεια βλάστησης και ανάπτυξης, μέχρι να απλώσουν τα μπράτσα τους στον ουρανό; Μπράτσα γυμνά, γκρίζα, απελπισία σκέτη.

Το σπίτι πώς την γλύτωσε; Μοιάζει λίγο με θαύμα. Η φωτιά πέρασε δεξιά του και αριστερά του με φόρα. Έκαψε τις λεύκες, τις ελιές κάθε τι πράσινο αλλά δεν το άγγιξε. Δόξα στον Θεό. Ορμήσαμε στα λάστιχα, αλλά πού νερό; Ευτυχώς που είχαμε προνοήσει και είχαμε την γεννήτρια και την στέρνα. Το τηλέφωνο δεν είχε σταματήσει να χτυπά και ήδη έφταναν από την Νέα Μάκρη οι φίλοι και οι αδελφοί μας. Άρπαξαν τα λάστιχα, τους κουβάδες και άρχισαν να ρίχνουν νερό μέσα στις ελιές. Ελιές που δυο άντρες δεν έφταναν να αγκαλιάσουν. Εκατό χρονών ή παραπάνω; Τις βρήκαμε πριν είκοσι χρόνια, όταν αγοράσαμε το χωράφι. Μας έδωσαν ελιές και λάδι. Τώρα μέσα από τις κουφάλες τους έβγαιναν φλόγες και καπνοί. Τους ρίχναμε μέσα νερό, έσβηναν για ένα λεπτό και ξαναφούντωναν. Τα φύλα τους ήδη κοίτονταν στο χώμα στάχτη.

Ο γιός μας είχε ήδη φτάσει από την Αθήνα, παρότι του είπα να μην έρθει, από φόβο μην του συμβεί τίποτα. Σ’ευχαριστούμε αγόρι μου. Σ’ευχαριστούμε Μανούσο, Λουκά, Γιώργο και Γιώργο, Δημήτρη. Σ’ευχαριστούμε Ντίνα, Δήμητρα, Γιώτα, Μάνο, Σπύρο. Που σβήσατε τις ελιές μας (και του γείτονα και του απέναντι που δεν ξέρω ποιος είναι). Που αναπνεύσατε μαζί μας τα αποκαΐδια. Ευτυχώς που είναι και η γρίπη. Όχι δεν μου έστριψε. Απλώς είχαμε αγοράσει από το φαρμακείο κάτι μάσκες για να βρίσκονται καλού κακού, καθώς βλέπαμε τις οδηγίες για το επικείμενο κακό. Δεν φανταζόμαστε τότε ότι μια φωτιά είναι πιο πραγματικό κακό.

Το απόγευμα, αφού είχαμε ξεθεωθεί να τρέχουμε να σβήνουμε τις φλόγες γύρω γύρω στο χωράφι και απέναντι στον δρόμο, πέρασε ένα πυροσβεστικό όχημα. Του φώναξα και ο οδηγός μου απάντησε:

-Αυτά σβήστε τα μόνοι σας. Πάμε σε άλλους που καίγονται αλήθεια.

Νάναι καλά ο άνθρωπος.
Ημέρα πρώτη τέλος. Ένας ύπνος, σαν του λαγού, μ΄ένα μάτι μισάνοιχτο και μια μύτη να οσφραίνεται τον αέρα μέχρι να φέξει…

Πόρτο-Χέλι Σπέτσες

Τέλος Ιουνίου επισκεφτήκαμε το Πόρτο-Χέλι. Δυόμισι ώρες από Αθήνα, μερικές στροφές προς το τέλος της διαδρομής.  Μείναμε σε ένα απλό αλλά ικανοποιητικό ξενοδοχείο (Ρόζος). Απέναντι από την θάλασσα, πλούσιο πρωινό-μπουφέ και αρκετή ησυχία, αν εξαιρέσουμε τον δρόμο που περνάει μπροστά του. Με 55 ευρώ το δίκλινο ήταν πολύ καλά.
Φαντάζομαι ότι και ένα σαββατοκύριακο του φθινοπώρου θα είναι πολύ όμορφα.

Από Πόρτο-Χέλι για Κόστα κανά εικοσάλεπτο.

Εκεί περιμέναμε κάμποσο μέχρι να γεμίσει το καϊκάκι και να αποφασίσει ο καραβοκύρης να ξεκινήσει για Σπέτσες.

Σε ένα τέταρτο Σπέτσες. Αμαξάκι μ'ένα Ντορή που τον λυπόσουν στην ανηφόρα. Μπάνιο στην Αγ.Μαρίνα (έχω δει και καλύτερες παραλίες).

Κάθε ταξίδι όμως είναι μια περιπέτεια και αξίζει τον κόπο και το να το ζήσεις και να το θυμάσαι.

Φασκόμηλο (η δόση κάνει το δηλητήριο ή το φάρμακο)

Την άνοιξη ο κήπος μου γεμίζει από τα λευκά-λουλακί λουλούδια που βλέπετε. (Υπάρχουν και μπλε αλλά έχω μόνο ένα μικρούλι θάμνο). Είναι η Φασκομηλιά (Sage ή Salvia). Πριν χρόνια αγόρασα ένα θαμνάκι και τώρα έχω πολλά.


Υπέροχο φυτό! Βοηθά την μνήμη, το στομάχι, τα μαλλιά ... ο κατάλογος συνεχίζεται.

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ!!! Δεν είναι αβλαβές. Προσοχή στην ποσότητα και την συχνότητα. Και κάτι που έμαθα πρόσφατα: Το φασκόμηλο είναι γυναικείο βότανο. Οι κύριοι παρακαλούνται να κάνουν εξωτερική μόνο χρήση, καμιά γαργάρα (περίφημο αντισηπτικό και για άφθες) αλλά λέγεται ότι μεγαλώνει τον προστάτη. Αντιθέτως οι κυρίες θα δουν μεγάλη ωφέλεια (όχι οι έγκυες).

στον ΟΑΕΕ με αγάπη

I'm back! Λοιπόν εχθές πήγα στο ΤΕΒΕ (νυν ΟΑΕΕ) για ανανέωση βιβλιαρίου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγα για αυτήν την δουλειά. Είχα ξαναπάει προ δεκαημέρου με την βεβαίωση μη οφειλής και το βιβλιάριο μου. Αλλά, ω του θαύματος, ο ΟΑΕΕ είχε αποφασίσει να μας αλλάξει βιβλιάρια και ως εκ τούτου ήθελε και πρόσφατη φωτογραφία. Όταν ρώτησα τον αρμόδιο γιατί δεν το έγραψαν στην βεβαίωση που έστειλαν μου απάντησε ότι το αποφάσισαν μετά την εκτύπωση της βεβαίωσης. Πράγματι, αποφασιστικοί άνθρωποι στον ΟΑΕΕ! Σου λέει, ας έρθουν οι ασφαλισμένοι και ας ξαναφύγουν και ας ξανάρθουν με την φωτογραφία. Δουλειά δεν έχουν να κάνουν, δεν βαριέσαι.
Τέλος πάντων, πήρα την φωτογραφία και οκτώ παρά τέταρτο νάμαι στην είσοδο της πολυκατοικίας του ΟΑΕΕ Αγ.Παρασκευής μαζί με αρκετούς άλλους ομοιοπαθείς. Η κυρία του security μας συγκρατούσε από την ανάβαση στον πρώτο όροφο μέχρι να χτυπήσει οκτώ ακριβώς. Δοθέντος του σήματος εκκίνησης ορμήσαμε στην σκάλα και το ανσασέρ.
Δεν ήμουν πρώτη, αλλά για καλή μου τύχη, οι υπόλοιποι δεν πιάσανε ουρά στο σωστό γραφείο και έτσι πήγα πρώτη στην κυρία που άλλαζε τα βιβλιάρια. Η προηγούμενη επίσκεψη μου με είχα προετοιμάσει κατάλληλα! Σε λίγο πίσω μου στοιβάχτηκαν πολλοί άλλοι. Σύντομα είδα το παλιό μου βιβλιάριο να ακυρώνεται δια σχισίματος, να επικολλάται η φωτογραφία μου σε ένα νέο και σιγά-σιγά, με ωραία γράμματα αλήθεια, να συμπληρώνονται τα στοιχεία μου. Ναι ναι όλα χειρόγραφα. Μετά κάμποσα λεπτά τέλειωσε αυτό και η καλή κυρία με ενημέρωσε ότι πρέπει να πάω δίπλα για καταχώρηση γιατρών και μετά στον τρίτο όροφο για σφραγίδα και υπογραφή στο νέο μου βιβλιάριο.
Οι γιατροί κρέμονταν στον τοίχο. Όχι κατά γράμμα, μόνο τα ονόματά τους με τον κωδικό αριθμό που έπρεπε να συμπληρώσουμε σε ένα χαρτί που δίνει ο ΟΑΕΕ με τυπωμένες τις διάφορες ειδικότητες. Όπως φαντάζεστε αυτό το είχα ήδη έτοιμο από την προηγούμενη επίσκεψη μου. Έτσι όρμησα στο δίπλα γραφείο όπου αρχικά υπήρχε ένας μόνο υπάλληλος, αλλά ευτυχώς για μένα και ένας μόνο ασφαλισμένος που εξυπηρετούνταν. Ο υπάλληλος έγραψε στον υπολογιστή (ναι ναι υπάρχουν και υπολογιστές στον ΟΑΕΕ), τους κωδικούς που είχε συμπληρώσει ο ασφαλισμένος στο χαρτί του. Πάτησε το κουμπί και ο εκτυπωτής έβγαλε το πολυπόθητο πράσινο χαρτί με τα ονόματα των γιατρών. Ο υπάλληλος προώθησε κάμποσες φορές το χαρτί με το χέρι του και εντέλει το απέκοψε από τον εκτυπωτή. Το μονόγραψε, το σφράγισε με μικρή μακρόστενη σφραγίδα πρώτα και ύστερα με μια στρογγυλή. Εγώ περίμενα την σειρά μου. Εκείνη την στιγμή ήρθε και άλλος ένας υπάλληλος. Η πρώτη υπάλληλος, που έβγαζε τα νέα βιβλιάρια τον ρώτησε αν θα έβγαζε και εκείνος βιβλιάρια, μια που η σειρά μπροστά στο γραφείο της όλο και μεγάλωνε. Όχι δεν μπορούσε. Το δεξί του χέρι ήταν μπανταρισμένο. Αλλά θα καταχωρούσε γιατρούς στον υπολογιστή. Πράγματι άνοιξε τον υπολογιστή του και μια που η διαδικασία με τον πρώτο ασφαλισμένο δεν είχε τελειώσει, με κάλεσε να με εξυπηρετήσει. Και το κατάφερε με μόνο το αριστερό, τραβολογώντας το χαρτί μου και συγχρόνως πληκτρολογώντας τα νούμερα. Εν τω μεταξύ εμφανίστηκε και η διευθύντρια, η κυρία Παπα..., όπως έμαθα αργότερα. Μου έκανε εντύπωση αυτή η γυναίκα. Την είδα και μετά να τρέχει πάνω την σκάλα, να κοιτάζει αν όλα πάνε καλά. Μπράβο της!
Στην συνέχεια ανέβηκα στον δεύτερο όροφο, έδωσα στην υπάλληλο τα χαρτιά μου για να πάρω επιδότηση για τα γυαλιά στραβομάρας μου (50,03 ευρώ παρακαλώ το ανώτατο όριο). Η υπάλληλος με ξανάστειλε στον πρώτο όροφο να πάρω αριθμό πρωτοκόλλου και να ξαναγυρίσω. Μετά έγραψε διάφορα και με έστειλε στον τρίτο όροφο, στην κυρία Παπα... για να μου κόψει την επιταγή μου. Περιττό να σας πω ότι καθώς ανέβαινα την σκάλα είδα ξανά την κυρία Παπα... να τρέχει πάνω κάτω με χαρτιά στα χέρια της. Την περίμενα στο γραφείο της, όπου ήρθε πολύ σύντομα, έγραψε γρήγορα-γρήγορα την επιταγή μου (με το χέρι βέβαια), την καταχώρησε και στο οπισθόφυλλο του στελέχους, σφράγισε και το βιβλιάριο μου με δύο τουλάχιστον σφραγίδες (είχα ήδη χάσει το μέτρημα).
Πήρα την κατηφόρα στην σκάλα και βέβαια πέρασα από τον πρώτο όροφο, όπου γινόταν η ανανέωση των βιβλιαρίων. Η ώρα ήταν εννέα παρά τέταρτο. Είχα συμπληρώσει μόλις τρία τέταρτα μέσα στο κτίριο. Σίγουρα ήμουν πολύ τυχερή σ'αυτήν την δεύτερη επίσκεψη μου στον ΟΑΕΕ.
Σας εξομολογούμαι ότι όταν είδα την ουρά των έρημων ασφαλισμένων, που δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν εκείνη την ημέρα ως το μεσημέρι δίχως άλλο, να έχει μεγαλώσει ως την σκάλα του ορόφου σε διπλό στοίχο, ένοιωσα μια χαιρεκακία. Ήμαρτον Θεέ μου. Εγώ είχα καθαρίσει.
Προς τον ΟΑΕΕ: παράκληση πρώτη: να μας ενημερώνετε για τα απαιτούμενα δικαιολογητικά κλπ που ζητάτε για τις ανανεώσεις.
παράκληση δεύτερη: τέλος και αρχές του χρόνου που γίνονται οι ανανεώσεις μήπως θα μπορούσαν να εξυπηρετούν περισσότεροι υπάλληλοι; Μήπως δεν χρειάζονται τόσα ανεβοκατεβάσματα για υπογραφές; Μήπως πρέπει να σκεφτείτε κάποια άλλη μέθοδο ανανέωσης;

Μήπως θάταν καλύτερο και ασφαλέστερο να κόβονται οι επιταγές μέσω υπολογιστή;

Υ.Γ. λέω αυτή την καταχώρηση να μη την μεταγράψω στα αγγλικά. Καλύτερα όχι.